O MNIE

Moja przygoda z dietą wegańską zaczęła się, niestety jak w większości przypadków, od zdiagnozowania choroby. Powszechnie znanej jako nieuleczalna choroba cywilizacyjna. Obecnie weganizm nie jest już tylko przygodą, pomimo wielu pokus i epizodycznych powrotów do starego trybu życia, staje się moją codziennością.

Chorobę Crohna zdiagnozowano u mnie w roku 2004, wtedy też byłam hospitalizowana, leczona sterydami i lekami immunosupresyjnymi. Układu pokarmowy dawał jednak o sobie znać już rok wcześniej. Z nieznanym powodem bólu brzucha jako 14-latka trafiłam do szpitala. Wykryto wrzody dwunastnicy i zastosowano leczenie. Następnie rok później na kontrolnej gastroskopii ujawniły się liczne owrzodzenia nie tylko żołądka ale także jelita cienkiego. I tak zaczęła się moja długoletnia przyjaźń z Crohnem. Przez cały okres trwania choroby przyjmowałam masę leków przeciwzapalnych, niesterydowych i sterydowych oraz leków obniżających odporność. Fizycznie nie było najgorzej, jednak pobyty w szpitalu i diagnoza miały na mnie, jako dziecka, bardzo destrukcyjny wpływ. Ciągła myśl o tym, że choroba wróci prędzej czy później przyczyniły się do odczuwania beznadziejności i strachu. Całkowicie straciłam chęć do życia, nie mogłam pogodzić się z tym, że choroba jest nieuleczalna, nie chciałam w to wierzyć, ale regularne wizyty w poradni gastrologicznej i wyniki (które oczywiście nie były dobre) systematycznie mi o tym przypominały. Dodatkowo, skutki przyjmowanych na początku choroby sterydów spowodowały spadek samooceny, a raczej całkowity brak akceptacji siebie. Myślę, że było to dla mnie pewnego rodzaju, jeśli nie traumatyczne, to silnie negatywne przeżycie. Zakorzeniło się ono tak głęboko, że do tej pory nie daje mi do końca spokoju i odzywa się czasem w mojej głowie, ale pracuję nad tym by się od niego uwolnić:) Do 2011 stan zapalny jelita utrzymywał się w dość znośnym stadium. Mój sposób odżywiania był, wydawało mi się wtedy, normalny. Teraz myślę o tym z przerażeniem. Nie trzymałam żadnej diety, z reguły jadłam niezdrowo, okazyjnie piłam alkohol. Po jakimś czasie zaczęłam przywiązywać większą uwagę do tego, co jem, jednak nadal było to dalekie od diety wegańskiej. Nasilenie stresu, zła dieta i pesymistyczne nastawienie doprowadziły w końcu do ostrego nawrotu choroby. Trafiłam do szpitala z podejrzeniem perforacji jelita, naciekiem zapalnym i wagą 45 kg przy wzroście 174cm. Najdziwniejsze jest to, że w ogóle nie zauważyłam, że schudłam! Bagatelizowałam wszystkie oznaki mojego ciała. Tak bardzo bałam się powrotu do szpitala, że udawałam, że wszystko jest w porządku. Nie dopuszczałam do mojej świadomości tego, ze załatwiam się ok. siedem razy dziennie, że odczuwam ból brzucha, chudnę. Nie chcę myśleć jakie mogłoby mieć to zakończenie gdyby nie kontrolne USG, na którym okazało się, że nie można już dłużej czekać. Pobyt w szpitalu i już znane mi leczenie sterydami dożylnie, antybiotykami i innymi medykamentami. Po dwóch tygodniach zostałam wypisana, z niemożliwie długą listą leków i obowiązkiem ponownego zjawienia się, za niecały miesiąc, na oddziale w celu kwalifikacji i zastosowania leczenia biologicznego (całkowicie zmieniającego odporność). W przerwie między pobytem w szpitalu, zaczęłam na nowo szukać, drążyć, zadawać sobie pytania. Wbrew pozorom każda wizyta w szpitalu dawała mi coś  nowego i sprawiała, że otwierało się przede mną tak wiele rzeczy, o których zapomniałam lub które zostawiłam gdzieś daleko. Mam tu na myśli głównie swoją psychikę i duszę, w której istnienie nawet przez pewien czas przestałam wierzyć. Tak też trafiłam na blog Roberta (http://leczeniecu.wordpress.com/) Przeczytałam jednym tchem to, co zamieścił na blogu i zaczęłam na nowo wierzyć, że mogę być zdrowa. To było coś, czego szukałam przez te wszystkie lata:)! Zaczęłam dowiadywać się coraz więcej i odczuwać coraz większą radość z tego niesamowitego odkrycia:) Jednak nadal miałam przed sobą wizytę w szpitalu i planowane leczenie biologiczne. Tak bardzo bałam się przeciwstawić się autorytetom lekarzy, że mimo wszystko zdecydowałam się postąpić zgodnie z ich zaleceniami. Tłumaczyłam sobie, że leczenie biologiczne pomoże mi na ten czas okiełznać utrzymujący się nadal stan zapalny, a po nim przejdę na wegańską dietę leczniczą. Dziś jestem ogromnie wdzięczna, że nie doszło do tego leczenia! Dla wielu to, co napiszę będzie ocierało się  o coś w rodzaju niestworzonych historii, a nawet bredni, ale nie dla mnie:) Wraz z moją mamą zdecydowałyśmy, że będzie to, co ma być. Tak silnie zawierzyłyśmy Wszechświatu, Bogu, Cudownej Mocy (bez różnicy jak to nazwiesz), że ze spokojem udałam się do szpitala. Byłyśmy przekonane, że jeśli leczenie biologiczne ma być dla mnie dobre to po prostu je przyjmę, jeśli nie to stanie się coś, co sprawi, że go nie otrzymam. Tak wiem, jak dziwnie to brzmi. Wielu z Was zapewne za da pytanie jak można oddać swoje zdrowie w ręce losu? I mnie dopadało zwątpienie, jednak pamiętam jak dziś słowa mojej mamy, która mówiła: niczym się nie martw, Twoja podświadomość zadziała tak jak ma być dla Ciebie najlepiej i nie zastanawiaj się jak to się stanie, po prostu się stanie, tylko bądź spokojna. Tu należą się podziękowania mojej kochanej mamie, która potrafiła zachować spokój ducha i wiarę w dobro nawet jeśli chodziło o zdrowie jej dziecka. Jej opanowanie było nieocenione:) Dodam jeszcze, że podczas mojego pobytu w szpitalu, 3 razy dziennie, o tej samej porze (ja w sali szpitalnej, mama w domu) stosowałyśmy coś na kształt leczenia psychotronicznego, połączonego z medytacją. By zakwalifikować mnie do leczenia biologicznego, zostałam przebadana w każdy możliwy sposób, okazało się, że nie ma przeciwskazań. Po tygodniowej obserwacji, podpisałam stosowne dokumenty (skutki uboczne leczenia biologicznego przyprawiają o dreszcze) i czekałam na zastrzyki. Jeśli wszystko przebiegłoby bez komplikacji, jeszcze tego samego dnia miałam wyjść do domu i zjawić się na kolejny termin i następną serię zastrzyków. Spakowałam się nawet, wierząc, że wszystko będzie dobrze i lada chwila wyjdę do domu. Przeszło mi przez myśl, że leczenie jest już jednak nieuniknione, a czułam, że nie jest to dobre dla mojego organizmu, jednak za radą mamy starałam się kreować tylko pozytywne myśli. Wkrótce Pani Doktor poinformowała mnie o tym, że za chwilę otrzymam pierwszą dawkę zastrzyków, korzystając z okazji poprosiłam o wpisanie mojego pobytu w szpitalu do książeczki studenckiej, abym mogła usprawiedliwić moja nieobecność na ćwiczeniach. I tak oczekiwałam na zastrzyki, nie pozwalając się wedrzeć negatywnym myślom do mojej głowy. Minęło pół godziny, godzina, półtorej i nic się nie działo. Jak dobrze pamiętam, dopiero po ponad dwóch godzinach doszła do nas wiadomość, że coś się jednak zmieniło. Zostałyśmy wezwane do pokoju Ordynatora, który poinformował nas, że NIESTETY nie będę mogła przyjąć leczenia biologicznego. Spojrzałam na mamę i razem nie mogłyśmy ukryć radości.  Jak dziś pamiętam jak wyszłyśmy z gabinetu i zaczęłyśmy ściskać się z niedowierzaniem, były też łzy wzruszenia:) Uciszałyśmy się też wzajemnie, bo przecież lekarze przekazali nam to jako smutną wiadomość, gdyż nie każdemu proponuje się refundację tego leczenia. I tak z uśmiechami na twarzy zabrałyśmy moje rzeczy i opuściłyśmy oddział. Co do mojej dyskwalifikacji do leczenia, okazało się, że książeczka studencka zawierała wpis o usunięciu guza piersi, które miało miejsce dwa miesiące wcześniej. Wtedy też przypomniało się Pani Doktor, że miała sprawdzić wynik histopatologiczny wycinka. Był to guz liściasty, który uniemożliwił im podjęcie leczenia. Szereg konsultacji z onkologami i ich zdanie na ten temat w ostatniej chwili spowodowały zmianę decyzji o leczeniu biologicznym. Wszystko stało się jasne, ktoś nazwie to przypadkiem, ale ja widzę w tym głębszy sens. W styczniu jeszcze nie rozumiałam skąd wziął się u mnie liściasty guz piersi, który nie był zwykłą łagodną zmianą. Wystąpienie go u mnie jako 21-letniej dziewczyny zaprzeczyło wszystkim statystykom, zgodnie z którymi guz ten występuje dopiero u kobiet po 50 roku życia. Dziś jestem wdzięczna, być może i przypadkowi, który w pewien sposób uratował moje zdrowie a może nawet i życie:)

Dziś jestem na diecie wegańskiej. Od lipca 2011 nie przyjmuję żadnych leków, wtedy też zaczęłam stosować dietę Kleina, dodam że ściśle trzymałam się jego wskazówek. Odpoczywałam, jadłam surowe warzywa i owoce i jeden posiłek składający się z parowanych warzyw, dodatkowo codziennie piłam świeżo przygotowane soki. I gdy po miesiącu odebrałam wynik badania krwi był to jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu! Od ośmiu lat nie miałam tak dobrych wyników.  Żaden wskaźnik nie odbiegał od normy, nawet OB i CRP :) w pierwszej chwili pomyślałam nawet, że to nie mój wynik, a jednak:) Badanie USG nadal wykazuje niewielki stan zapalny, zdaję sobie sprawę, ze tak długoletnie złe odżywianie i faszerowanie lekami nie zostanie zlikwidowane z dnia na dzień, jest to długoletni proces, chociaż często nie zdajemy sobie sprawy jakie cuda potrafi zdziałać nasz organizm i to w krótkim czasie:) Obecnie czuję się bardzo dobrze, jestem też zupełnie innym człowiekiem. Możliwość wyzwolenia od choroby sprawiła, ze zaczynam czuć, że żyję i inaczej patrzę na otaczający nas świat. Jednak ludzka natura sprawia, że nadal czasem ciężko przejść mi obojętnie obok kanapki z pomidorem lub jabłecznika. Mam jednak nadzieję, że moja przyjaźń, często burzliwa, o której pisałam na początku tego niewiarygodnie długiego postu, po prostu któregoś dnia dobiegnie końca. I nadejdzie ten czas kiedy gotowa na to i pełna wdzięczności pożegnam w końcu swojego przyjaciela, który otworzył mi oczy i uleczył duszę.
Ty też możesz to zrobić :)